Friday, November 16, 2012

Latijns-Amerikaans Film Festival van Vlaanderen van start

In het Antwerpse Cinema Zuid start op zaterdag 17 november de vierde editie van het Latijns-Amerikaans Film Festival van Vlaanderen. Antwerpen dient als hoofdlocatie, maar er worden ook films getoond in Leuven, Brussel, Cuenca (Ecuador) en Pitrufquen (Chile). Het festival wil een nauwe band creëren met het subcontinent en geeft een internationaal karakter aan de vertoningen.

36 langspeelfilms en 15 kortfilms werden geselecteerd voor de competitie omwille van hun schoonheid, universaliteit, originaliteit en technische kwaliteit. De films laten ook heel verschillende gezichten zien van het hedendaagse Latijns-Amerika: de traagheid van het rurale, de duizeligheid van het stedelijke, de diversiteit van de volkeren, hun drama’s en angsten. De selectie maakt ook plaats voor geëngageerde films over thema’s van pijnlijke relevantie en actualiteit zoals genderkwesties, migratie en mensenrechten.

Het festival investeert ook sterk in de interactie tussen het publiek en de filmmakers. Zo zal de openingsfilm van het festival, het Venezolaanse "El chico que miente", vertoond worden in aanwezigheid van de regisseuse Marité Ugas. Verder zullen een 15-tal genodigden zelf hun films kunnen voorstellen. Een week lang, tussen 17 en 24 november, zullen niet alleen onafhankelijke films, maar ook grote titels zoals "O Palaço" (Braziliaanse inzending voor de Oscars), "Todos tus muertos" (Beste Fotografie op Sundance) of "Pacha" (warm onthaald op de jongste Berlinale) worden geprojecteerd.

“Pacha” is een van de films die Andres Lubbert, coördinator van het festival, persoonlijk wil aanraden, een film die voor hem heel authentiek is en heel eigen aan Bolivia (en Uyuni, zowat de mooiste plek in het Boliviaanse landschap). “Pacha” vertelt het verhaal van recente politieke conflicten vanuit een kinderlijk perspectief vol fantasie en spiritualiteit. Ook “Diablo”, een tarantinesque gewelddadige komedie (het tegenovergestelde van “Pacha”, dus), selecteert Lubbert als een van de highlights van de selectie omwille van het slimme entertainment van de prent. Daarnaast kiest hij ook voor een universeel verhaal in tijden van migratie: “El gran rio” is een documentaire over een straatmuzikant uit Guinee die in de straten van Rosario, Argentinië, verdwaalt. Zijn muziek vindt toch een manier om tot in zijn geboorteland te geraken. Lubbert heeft het duidelijk moeilijk om maar een aantal titels te kiezen uit de brochure. Er is effectief een uitgebreid aanbod aan films die hij met het publiek zou willen delen.

Tijdens het festival zal er ook ruimte zijn voor muziek tijdens openings- en slotceremonies en hun respectieve afterparties. Niet helemaal onverwacht als het toch over Latijns-Amerika gaat.

Meer info: www.latinofilmfestival.be

Monday, November 12, 2012

MAF12: Het verslag!

Het Antwerpse Mestizo Arts Festival (MAF) passeert al jaren onopgemerkt door de mainstreamradars en toch wordt dit werk van een handvol Antwerpenaar gekenmerkt door een visionaire kwaliteit. Het is eenlaboratorium van creatie in de context van een kleurrijke samenleving met een monochromatische culturele vertegenwoordiging.

MAF programmeert al jaren het werk van namen die vandaag bekend in de oren beginnen te klinken en stimuleert gevestigde talenten om samen te werken met opkomende artiesten. Naast de mengeling van culturele achtergronden, leeftijden of ervaring, probeert MAF zich te bewegen doorheen een onbeperkt spectrum van kunstvormen. Dans, theater, film, muziek, literatuur, feest, beeldende kunst en alle mogelijke combinaties ervan. Ook belangrijk is de rol van MAF als etalage van work in progress. MAF fungeert als een netwerk waar de maker kan interageren met critici, met mogelijke steungevers en met een minder vijandig publiek.

“Das Kapital” was de inhoudelijke rode draad van MAF12, een duidelijk statement in tijden van cultuurbesparingen. Ondanks positief advies greep het festival naast subsidies, net zoals veel andere broodnodige interculturele initiatieven als de Murga, het Zuiderpershuis, Sering, de Rataplan of het Sfinks Festival, beslissingen die boekendelen spreekt over de prioriteit die de Vlaamse overheid schenkt aan de culturele diversiteit.

Kiezen voor “Das Kapital” getuigt ook van een zoektocht naar alternatieven: gezien zij niet mogen rekenen op het financiële kapitaal, zullen zij, naar de definitie van filosoof Pierre Bourdieu, andere vormen van kapitaal uitbuiten. Sociaal kapitaal (netwerk), cultureel kapitaal (bagage), symbolisch kapitaal (reeds verdiend respect). Een geslaagd experiment, in ieder geval.

Rumble in the Arenberg

MAF12 is ongetwijfeld de beste editie tot nu toe. De professionalisering van het resultaat is zichtbaar en de creativiteit van de programmatie blijft verrassen en zo wordt voor het eerst - sinds Jan Hoet - een boksmatch het openingsfeest van een kunstenfestival. De totaal onbekende Raging Bull Junior (Junior Mthombeni, SIN collectief) voelde zich na drie weken hard trainen, zonder enig zichtbaar effect op zijn vooruitstekende buik, al klaar om zichzelf de uitdager te noemen van Europees kampioen en Antwerpse trots Sugar Jackson. (video)

Weken van tevoren circuleerde de uitnodiging opSocial Media “gewoon, een boksmatch/feest” , wat de nodige nieuwsgierigheid met zich meebracht. “Dress up voor de Rumble in de Arenberg” nodigde het publiek uit zijn best te doen om zich een funky Blaxploitation dresscode aan te schaffen. Het resultaat is zichtbaar: de Arenbergschouwburg verzamelde een coole crowd en een paar ‘Cleopatra Janssens’ en ‘Fatima Browns’ sieren het festival met indrukwekkende afropruiken.

Een ring wordt geïnstalleerd in de bovenfoyer en Manou Kersting, een opruier deluxe, neemt de microfoon. Het geroep neemt toe. Op het moment dat Raging Bull Junior langs de grote deuren komt heeft hij al het publiek in zijn broekzak. De sfeer zit er al goed in. Al op het podium begroet Junior “zijn” volk. “Junior, Boumaye!” schreeuwen zij terug, een verwijzing naar de steun van de Congolezen aan Muhammed Ali tijdens zijn historisch gevecht tegen George Foreman.

Bij momenten wordt het karikaturesk in de ring, maar af en toe maak je je zorgen over de arme uitdager, zeker als de Europese kampioen hem met één hand van de grond kan heffen. Tussen elke round komt niet alleen, naar goede gewoonte, een wulpse ring girl haar ronde doen, maar ook Antwerpse jonge leeuwin Coely palmt het podium in en als de muziek begint rapt zij met alles wat ze in zich heeft. Wat een uitstraling heeft deze 18-jarige rising star. En wat een stem!

Urban volksdansen

Na vier rounds is het aan Studio Urbanization om de grote zaal te veroveren. Junior Akwety verschijnt met bokshandschoenen rond zijn nek om funk en soul classics te zingen met een big band van Antwerpse All Stars. Zij schenken energie à volonté, zelden heb ik zo veel zelfvertrouwen op een podium gezien. En de rest van de MC’s/zangers trekken de lijn moeiteloos door: Simon Den Haerynck exploreert de grens tussen rap en tekstvoordrachten en hij wordt gevolgd door een epische Gloria Boateng, terwijl Pirriporro voor een bijzondere verrassing zorgt met vlotte rap op een explosieve cumbia beat. De grote zaal danst en roept en de diversiteit van het publiek is duidelijk het resultaat van de diversiteit in het aanbod. Inhoudelijke diversiteit in het aanbod, niet alleen zichtbare verkleuring. Na het optreden zorgt de Chase crew voor een bonte lift-off party in de grote foyer. MAF12 is vertrokken.

Tijdens het festival is er onder andere ook een kans om Benjamin Vandewalle’s “Birdwatching” te zien op het Astridplein. Een geweldige mix tussen een toeristische busrit en een surreële dansvoorstelling voor stedelijke voyeurs. Birdwatching is een uitnodiging om de magie van een willekeurige ontmoeting te appreciëren. De schoonheid van de dansers in hun natuurlijke biotoop, de straat, naast die van een gehandicapte vrouw die naar juwelen kijkt. De fascinatie van de passanten die met argwaan of wanhopig enthousiasme contact zoeken met de acteurs (video). Ook het meest recente werk van Let’s Go Urban, de veelgeprezen initiatief van Sihame El Kaouakibi, staat op het programma. Shakespeare in Love, een eigenzinnige interpretatie van the classics van de legendarische schrijver, telt een aantal onvergetelijke momenten, zoals de meeslepende urban versie van middeleeuwse volksdansen en slagvelden. Het is ook geen toeval dat die scènes de zaal het hardst doen gillen, het publiek laat zich duidelijk niet beperken door de conventies van het genre. De flamboyante Romeo + Juliet-bewerking van Baz Luhrmann wordt in onze herinnering opgeroepen, maar wie martial arts misplaatst zou vinden zal moeten denken dat een aantal van de beste Shakespeare adaptaties werden gefilmd door Akira Kurosawa, in de ban van katana’s en samurai’s.

Kleine en grote drama’s

Ook een sneak preview van “Naamloze Vennootschap” werd georganiseerd in het kader van MAF12. De eerste langspeelfilm die gemaakt werd door studenten van de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten Antwerpen is meteen een aanklacht op een van de mest actuele sociale thema’s: discriminatie op de arbeidsmarkt. De film sluit zich mooi aan bij de thema van het festival, niet alleen omwille van het verhaal, maar ook omdat de film zonder subsidies werd gedraaid, gefinancierd enkel door het talent van de mensen die hard eraan gewerkt hebben. Ook “Coupe Ghoroto”, de meeslepende “Astaghfiro” en de moderne fabel van “Broeders”, de kortfilms van Adil El Arbi en Bilall Fallah worden getoond, een week voor hun TV-debut met “Bergica”.

De combinatie van schrijver Fikry El Azzouzi en regisseur Mesut Arslan maakt van het toneelstuk “Ijdele Dagen” een zeldzame mix van hyperreële verhalen uit de rand van de samenleving met de abstractie van een poëtische mise-en-scène. Het portret van een groep illegalen (een krachtige verwijzing naar onze drang om illegalen niet te zien als mensen, maar als statistieken) herinnert ons dat hoe groot jouw drama ook zou zijn, blijven de kleine dagelijkse drama’s, zij het rioolgeur of een kapotte verwarming, even dramatisch. Knappe acteerprestaties en een intelligent gebruik van attributen geven leven aan grappige dialogen die getuigen van oog voor detail, in een stuk dat met gefragmenteerde narratief het leven van de onzichtbaren probeert te reconstrueren. (video)

Het 10-daagse festival eindigt voor de tweede keer met een Fiesta de Muertos, de Mexicaanse traditie om de doden te eren met aards plezier. Het Storm Café van het MAS wordt zodanig ingepalmd door Sonico Productions dat het onherkenbaar wordt. Kleurrijke doodskoppen, Frida Kahlo’s en Catrinas, een Mariachi Rock n’ roll band en een Soundsystem met een verrassend aantal witte konijnen op live blazers, percussie, rap, dans en marimba vormen een krachtig geheel.

Een onvergetelijk feest lijkt een logische climax voor een onvergetelijk festival.