een selectie kortfilms of een onbestaande productiehuis? is "mestizo" een beperking of een verrijking?
mestizo is vooral een naam gegeven aan wat we moeilijk een plaats kunnen geven: is die zwart? is die blank? is die van hier of van daar?
mestizo heeft duidelijk te maken met identiteit. latijnsAmerika heeft daar ervaring mee, met de
zoektocht naar identiteit. maar daar zijn we niet alleen in. we zijn uiteindelijk niet de enigen die met de zoektocht gestopt zijn en aanvaard hebben dat wij zijn wie wij zijn en dat is al veel…
op
2 november, maandag avond, is er een avond integraal voorgedragen aan het
mestizaje.
vanaf 20u30 in de kleine zaal van de
arenberg en
gratis.
wat schaft de pot?
DEEL I
Mimoune (Gonzalo Ballester, Doc - 11 min) opent de eerste "mestizo films". een tijd voor de "youtube era" probeert gonzalo de mensen samen te brengen, al was het maar voor even, door middel van de camera. hij reist van spanje naar marokko om de boodschaap van mimoune te brengen naar zijn familie, en omgekeerd ook. waarom? omdat het niet anders kan. voor het westen is reizen evident. internet is ook evident. communicatie is geen zorgen. maar voor illegalen, wiens bestaan zelfs genegeerd wordt is communicatie niet zo vanzelfsprekend. en voor de derde wereld, voor gezinnen zonder laptop of wi-fi, is technologie niet zo gemakkelijk te vinden. daarom. maar dat is maar het begin. gonzalo gaat verder. niet alleen brengt hij een boodschaap van A tot B. hij maakt ons deel van het verhaal en hij brengt een gezin samen, altijd samen, dankzij de magie van film. een eenvoudig en diep document.
Het verhaal van de drol (Ben De Rydt, Fiction – 15 min) is een heel kureishi adaptatie van kureishi. kureishi, een londoner van pakistaanse afkomst weet veel over verschillen, over het niet passen, over hypocrisie en ook over magie. het verhaal van de drol is een mooie samenvatting van die verschillende thema's die zo goed als nooit expliciet tevoren komen. bij deze soort film is de regisseur bij momenten de enige persoon op de set zijn die helemaal begrijpt waar iedereen naartoe loopt. visie, noemen zij dat: deze mogelijkheid om op het randje tussen genres te spelen en toch niet naar het belachelijk of naar het melig toe te vallen. de film werd gemaakt zonder toestemming van de schrijver en dan, na de montage, werd die gestuurd om zijn reactie te evalueren. het titel van zijn e-antwoord: "brilliant". niet toevallig de eerste film van de antwerpse avondschool die voor leuvenkort geselecteerdt wordt.
A la place (Alejandra Aguilar, Doc. – 4 min) is een oefening maar ook het bewijs dat elke film-oefening ook film is. een eenvoudig portret van een school krijgt een andere dimensie als je op de juiste tempo informatie geeft of verbergt. ook een voorbeeld van hoeveel kan je vertellen in 4 minuten tijd. gezien eerder op het festival de courtmetrage de bruxelles en speciaal ondertiteld voor mestizo film. Alejandra, een jonge Chileense rechtsgeleerde, woont al 6 jaar in Wallonië en volgt de laatste jaar van montage @ Insas, in Brussel. Alejandra neemt het verbergen als meer dan juist een sfeergereedschap, verbergen is ook een sterke metafoor over het omgaan met migranten in de hedendaagse Belgische samenleving.
Brusilia (Daniel Lamberts, Fiction – 45 min) is een narratief experiment. daniel lambo is een Brusselaar met een fascinatie voor latijnsamerika en het latijnsamerikaans volk. en brusilia is daar een belichaming van: een guerrilla film gedraaid met een minimum aan middelen maar met veel talent. daniel kan het beste halen uit onervaren acteurs, spelen met de cliche's, een verhaal vertellen op een niet-conventionelle manier en met veel personnages een persoon te creeren. de sfeer van brusilia is sterk, onder anderen door een heel "Parish"-soundtrack en het overtuigend gebruikt van archiefmateriaal. eerder gezien in het Festival van Locarno
DEEL II
Reve d’Afrique (Caroline Van Kerckhoven, Doc. – 4 min) is een minieme parel, het resultaat van een gevoelige observatie. caroline brengt ons in het hoofd van een dagelijkse mens. in zijn dromen, in zijn fascinatie in zijn frustratie. aan de hand van iemand anders zou deze personnage van buiten gezien worden maar caroline gebruikt een heel diepe empathie om met de beelden meer te vertellen dan wat op de beelden staat. Cortazar heeft met Prosa del Observatorio een metafoor gemaakt van de observatie aan de hand van de paling een het "observatorium" van Jaipur. observeren naar de sterren, naar de mensen, naar de dieren, met de hoop van ooit iets te kunnen verstaan. niet toevallig is caroline een dokter in de sterrenkunde die van de observatie van sterren naar de observatie van mensen is gegaan.
Happy Birthday (Carola Mucke, Fiction/Experimenteel – 15 min). videokunst. de minder gerespecteerde zoon van de filmwereld. iedereen zijn eigen conclusies, iedereen zijn eigen uitleg. eenzaamheid. angst. verleiding. een portret van een mens? van de maatschappij? een zelfportret? we zullen daar waarschijnlijk geen antwoord voor krijgen. maar dat de film groeit na de film, dat die vragen door de film worden geinspireerd is al een teken dat we andacht schonken. en dankbaar zijn dat videokust voor een keer meer kan zijn dan willekeurig gebruik van licht en focus. Met Johan Dehandschutter, muziek van jochem baelus en mixage van kwinten van laethem
La realidad (Andres Lubbert, Doc/Experimenteel - 10 min) is ook een kunstwerk. een documentaire kunstwerk. een zoektocht. het ontdekken van de waarheid die als complex is als het mechanisme van een uurwerk. een zelf-portret. een portret van een vader. het portret van een dictatuur. cretif gebruik van documentaire technieken samengevat in en origineel document die uren geschiedenis vertelt in een luttele tien minuutjes. andres, belg en chileen, voltijdse filmmaker, heeft al een film gemaakt over los murginales, selecteert een filmfestival met focus op latijnsamerika en engageert zich in alles dat hij authentiek vindt.
Zur Maloche (Roberto Anjari-Rossi, Fiction - 15 min) sluit deze selectie af. zur maloche neemt ons mee (figuurlijk maar soms ook letterlijk) in de wereld van jonge ambitieuze illegalen die in Berlijn werken en overleven. Berlijn is een europese hoofdstad waar alle invloeden op mekaar lopen. Roberto is ook zo'n iemand. Chileen? Duitser? Berliner. zijn film is ook een voorbeeld van deze smeltkroes. het is zo'n dagelijkse film waar de culturele achtergrond zo'n aanvaard gegeven wordt... zur maloche is een film comme il faut. af. kwa camerawerk, kwa geluid, muziek (wat een verbluffende soundtrack!). een gedurfde film. een film met persoonlijkheid.
